02.43 uur. ‘Ik heb nu al zin in het volgende Dorpsfeest’. Ze springt in het donkere paadje achter ons huis mijn bagagedrager af en enthousiast blijft ze praten totdat ik haar zojuist een weltrustenknuffel gaf. Haar ogen stralen tevredenheid, haar wangen gloeien nog na. Haar lijf nu opgerold als een spinnende poes, terwijl haar blonde krullen nog een laatste dansje dansen op het kussen.

We komen net thuis na een kleine zes uur in de feesttent, maar eigenlijk waren we de hele avond al thuis.
Wat was het fijn. Wat was het goed. Wat kan je rijk zijn. Een huis met allemaal bekenden met allemaal een lachend gezicht. Een podium met een goede band en een bar over de volle lengte.
Gezichten die oplichten, aangestoken door elkaars warmte en die de pijn, die ook bij zovelen aanwezig is even vertroosten. Dat je weet, dat de ander weet. Dat je trots bent op elkaar en blij bent voor elkaar dat iedereen in de feesttent is.

Ach, misschien ben ik wel te lyrisch, maar ik heb zo’n goede avond gehad. Mooie gesprekken, heerlijk vrij met de muziek en zoveel echt contact. Zaken die ik belangrijk vind. Waardes waar ik mij bewust van ben en die ik ook gericht wil naleven. Immers, wat je aandacht geeft groeit. Het is dan wel van belang dat je bewust kiest wát je aandacht geeft. Want, de wereld overkomt ons niet, die scheppen we samen.

In mijn mini wereldje met mijn ‘mini me’, mijn prachtige dochter, zie ik dat het zo écht werkt. Met haar 13 jaar staat ze stralend en vrij aan het eind van het feest volwassen vrienden van mij te woord. Zag ik haar, oké voorzichtigjes nog, dansen en hoorde ik haar net zóveel namen noemen van mensen met wie ze contact heeft gehad en zag ik wat dat haar deed. Ze leert, groeit en vormt. Het maakt haar mens. Een mens met gelukkig zin in de toekomst. ‘Als ik nu snel slaap is het volgende Dorpsfeest alweer een nachtje dichterbij.’
‘Bedankt Dorpsfeest Tollebeek!’